ညေနေစာင္ပီဆိုေတာ့ လူကလည္း တစ္ေနကုန္ runေနေတာ့ အ၇မ္းပင္ပန္ေနၿပီ .... ဒါေပမဲ့လည္း ... ခ်စ္သူနဲ႕ onlineမွာ ေတြ႔ဖို႕ခ်ိန္းထားေတာ့ .... ေမားေတာ့ေမားတာေပါ့ .... ဒါေပမဲ့ မေမားဘူးလိုေျပာရမွာဘဲ .... ခ်စ္သူမလာခင္ေလးမွာ ဘဲ ... ပိုစ္အသစ္ဘာတင္ရင္ေကာင္းမလဲဆိုပီေတြးေနဆဲမွာ .... လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ... နယ္ေျမစည္းရံုးေရးဆင္းဖို႕ ... အေဖၚေခၚေတာ့ မလိုက္ရင္ မေကာင္း အလုပ္နဲ႕ ပတ္သက္တယ္ဆိုေတာ့လည္း ... မလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ လိုက္ခဲ့ရတာေပါ့ ......
အဲလိုဘဲ စကားတေျပာေျပာနဲ႕ လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္သာ ... ရုံးက တိုယိုတာ ကားေလးနဲ႕ ထြက္လာၾကတယ္ ..... တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္တယ္ ... ကိုယ္ေတြရုံးမွာေကာ ေက်ာင္းမွာပါ ျမန္မာစာ သင္ျပေပးေနရတဲ့ ကေလးေတြ ကစားေနၾကတာေတြ႕ရေတာ့ ... ကားေပၚကဆင္ပီ သူတို႕ေတြ ကစားတဲ့ ေနရာေလးကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္ .... ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ျမင္ေတာ့ ကေလးေတြက အေျပးေလလာပီ စ၀ါတီခါရ္ ခြန္ခူ (မဂၤလာပါ ဆရာ)ဆိုပီ ထိုင္းလိုနဲ႕ လက္အုပ္ခ်ီပီ ႏူတ္ဆက္ၾကတယ္ ... တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ္တို႕ လက္ကိုဆြဲပီ သူတို႕ေနတဲ့ေနရာကိုေခၚသြာၾကေတာ့ အေနာက္ကေနဘဲ လိုက္သြားၾကတာေပါ့ ...
မိဘေတြေရာလို႕ ကၽြန္ေတာ္က လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့မွ ... သြပ္ေတြနဲ႕ ကာထားတဲ့ အခန္းေသးေသးေလး ကေန ကေလးမိဘေတြ ဆယ္ဦးေလာက္ထြက္လာတယ္ ... သူတို႕မ်က္ႏွာေတြမွာ တစ္ခုခုကို စိုရိမ္းထိန္႕လန္႕ေနတယ္ ... မ်က္ႏွာေတြမွာလည္း ေခၽြးသီေခၽြေပါက္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕အဖြဲ႕ကိုျမင္ေတာ့မွ .... "ဟာ ..... ဆရာတို႕ပါလား ... လာဗ်ာ ..... ဆရာတို႕ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕က ပုလိပ္ေတြထင္လို႕ ဟိုအခန္းေလမွာ ၀ိုင္းပီ ပုန္းေနၾကတာ "... ဆိုေတာ့ ... ကၽြန္ေတာ္တို႕လူစုလည္း အံအားသင့္ပီ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပန္အလန္ ၾကည့္မိၾကတယ္ ...ဒီေန႕က ...... အလုပ္သမားေရး၀န္ႀကီးရုံးကို သြားထားၾကတာဆိုေတာ့ ...... တစ္ခါမွ ဒီလိုအ၀တ္အစားေတြသိပ့္ မ၀တ္ျဖစ္ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဖြဲ႕က ဒီလိုစကားသံကိုၾကားေတာ့ ... ကိုယ္ေတြရဲ႕ အျဖစ္ပ်က္ကိုရီ ခ်င္ေပမဲ့ ... သူတို႕တစ္ေတြရဲ႕ ဘ၀အေျခေနမွန္ကိုျမင္ရေတာ့ ... မရီျဖစ္ၾက ... သနားစိတ္ေတြပိုလို႔မ်ားလာတယ္ ... သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ... ရုိးရုိးသားသား လုပ္ကိုင္ေနၾကေပမဲ့ ... ကားနဲ႕ အ၀တ္စား ေလး နည္းနည္းပါးပါး ေသသတ္ေအာင္ ၀တ္ထားတယ္ဆိုရင္ဘဲ ... ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာကို မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ... နီးရာေနရာ မွာ ၀င္ေရာက္ ပုန္းေအာင္းပီေနၾကရတယ္ ..... သူတို႕ကိုယ္ သူတို႕လည္း ျပစ္မႈတစ္ခုကို က်ဴလြန္ထားသူလို မလံုမၿခဳံ ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ ... ဘာလုပ္လုပ္ ... ဘာကိုင္ကိုင္ အၿမဲက်ီလန္႔စာစာ ျဖစ္ေနရတဲ့ သူေတြ ......
ေနာက္ ဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ ... ရင္ေသြးငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ ....အစသျဖင့္ ...
အေတြးေတြက ေခါင္းထဲကို တစ္ဟုန္ထိုး ေျပး၀င္လာေတာ့တယ္ .... ေနာက္ဆက္တြဲ ... ေမးခြန္းေတြကလည္း တစ္သီႀကီး လိုက္လာတယ္ ... ဘာေၾကာင့္သူတို႕ေတြ ဒီလိုျဖစ္ေနၾကရတာလဲ ... ဒါေတြက ဘယ္သူေၾကာင့္လဲ .... လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခြင့္ေရးဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြ သူတို႕ မွာခံစားခြင့္ေကာ့ရွိရဲ႕လား ... ဒီလိုခံစားမႈေတြ ကို သူတို႕ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ခံစားေနၾကရအံုးမွာလဲ ... ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ဘဲ ... ရုံးကိုျပန္လာခဲ့ရေတာ့တယ္ ..... ။ ။
0 comments:
Post a Comment